Artigos

Non é vaticinio, pero si a constatación da continuidade dun ciclo: se a crise grega non é manexada con coidado polos seus responsables (gobernos, empresarios e especuladores) –e escapa ás súas expectativas poderíase converter nunha crise global do réxime capitalista no mundo; en breve, partindo da súa bifurcación cara aos outros membros dos chamados pigs : acrónimo despectivo de orixe anglosaxoa co que se coñece ao grupo de países do sur de Europa constituído por Portugal, Italia e España, ademais de Grecia.

A esquerda nas duas últimas décadas comprou as teses neoliberais. Aquela esquerda que tem a pretensão de chegar ao governo em muitos países – com exceção de alguns países do continente, como Equador, Bolívia ou Venezuela – acabou por aceitar que o mercado é um princípio de eficiência fundamental, que é melhor que o Estado, que a desregulação é importante, que a iniciativa privada é importante. Ou seja, a esquerda ficou desarmada

A saída capitalista á crise baséase soamente en aumentar a presión sobre o traballo e pasar a factura aos asalariados. Foi sempre a mesma solución. Mesmo pode haber unha saída capitalista neokeynesiana. O que chama a atención é que en 2008 a crise era tan profunda que os Gobernos de dereita e os ideólogos do capitalismo atravesaron unha crise de confianza. Temeron unha saída anticapitalista porque vían que o que se aveciñaba era unha auténtica crise do capitalismo.

A construción do poder popular creo que é unha conquista significativa unha experiencia de poder popular, pluralista, democrática, que outros procesos non tiveron até do agora. Agora claro, o Estado, debido á crise do capitalismo, do remanente do capitalismo venezolano, leva ao Estado a nacionalizar empresas, pero preocupa a idea da capacidade que teña o Estado para dirixir esas empresas...